Waar maar raar

• Geplaatst op 27-08-2014
• door Mirjam Verbaan 
• Categorie: Advies 
• Reacties : 2

Een tijdje geleden kwam ik al zappend langs stelletjes in Zuid Korea die geïnterviewd werden over relaties, verliefd zijn en zoenen. Vragen over zoenen werd met veel gebloos, gegiechel en verlegenheid beantwoord. Een jongen vertelde dat hij en zijn vriendin na een jaar verkering voor het eerst gezoend hadden. Nou ja, dàt is raar….. Tegelijkertijd hoorden zij vol verbazing wat in ons kikkerland ‚normaal’ gevonden wordt. Wie o wie is er hier nou raar?

Raar valt eigenlijk in dezelfde categorie als spruitjes en haring: ze zijn niet vies, ik vìnd ze vies. Bijzonder hoe een redelijk subtiel verschil tussen zijn en vinden je belevingswereld kan veranderen. Opeens wordt ‘raar’ een waardeoordeel in plaats van een feit.

Ik heb voor mijzelf de afgelopen twee dagen geprobeerd bij te houden hoe vaak ik iets raar/belachelijk/vreemd vond: op tv, op de markt, in de kranten, aan de telefoon etc. ik kom tot het schrikbarende aantal van bijna 30 keer. Niet iets om echt trots op te zijn, maar vooruit, laat ik het maar gewoon delen.

Het gaf voor mij tegelijkertijd ook aan dat ik dus helemaal niet zo openminded en tolerant ben als ik zelf zo graag wil geloven. En ik troost mezelf met de gedachte dat dat hoogstwaarschijnlijk voor de meeste mensen geldt. Natuurlijk staan we open voor anderen en hun meningen, zolang die maar niet al te ver van de onze afliggen. Want dan wordt er echt een beroep gedaan op ons vermogen je geest voor iets anders open te stellen en je eigen oordelen opzij durven zetten.

En soms willen we dat ook helemaal niet. Mijn favoriete rijtje in de Linda. is de rubriek ‘Stom’ ; heerlijk, een feest der herkenning. En we kennen allemaal toch het heimelijke genoegen om met gelijk gestemden onze ongezouten mening over een situatie, groep of mens te geven. Niks mis mee, lekker zelfs, zolang we maar blijven beseffen dat het in de spruitjes en haring categorie valt.

Ook op de werkvloer is bovenstaand fenomeen geen onbekende. We kunnen best nog wel begrip opbrengen voor de anders denkende binnen ons eigen team, er vanuit gaande dat er verschillende meningen nodig zijn (al moet die mening ook weer niet te ver afwijken). Maar het wordt al een stuk ingewikkelder als de afdeling verkoop begrip moet opbrengen voor de technische dienst. Want die hebben helemaal niet in de gaten met welke problemen de verkoop te maken heeft! Bij de technische dienst bedenkt men inmiddels dat het toch raar is dat die macho’s van verkoop….En door zo over en weer de oordelen klaar te hebben, gaan er vaak waardevolle en zinnige ideeën de prullenbak in. En wordt een tijd later het wiel weer opnieuw uitgevonden. Zonde van alle energie, en ook niet echt motiverend.

Een deel van de oplossing ligt naar mijn mening in het luisteren naar elkaar. Maar dan echt luisteren, een vak apart. Mooi onderwerp voor een volgend blog……

Tot slot: zeg eens eerlijk: vond je de titel van deze blog in eerste instantie ook niet een beetje vreemd?